Piękno zbawi świat?

Bóg nie tylko jest Dobrem i Prawdą, ale nadto jest Pięknem. W istocie - Bóg, który zbawia, to Bóg, który zachwyca. By możliwa stała się relacja zbawcza człowieka i Boga, nie wystarczy więc jedynie wiara w zbiór mało zrozumiałych prawd, nie wystarczy nawet podporządkowanie życia pewnym z góry ustalonym zasadom, ponieważ relacja zbawcza to relacja miłości. Żeby zaś pokochać, trzeba najpierw się zachwycić (zakochać). Soteriologia piękna w tym kontekście to pewnego rodzaju architektura agapetologicznego wymiaru zbawienia (czyli jednego z najistotniejszych). Z tej racji piękno jest kategorią, która nie poddaje się spowszednieniu, lecz ożywia to, co przez nie spowite. Odkrycie piękna Objawienia wyznacza w ten sposób właściwe zasady hermeneutyczne teologii, pozwalając na wydobycie i zaakcentowanie jego ciężaru egzystencjalnego, co prowadzi do prawdy pełniejszej niż jedynie ta odnajdywana na poziomie intelektu.

„Powszechnie uznaje się  dzisiaj, że nie istnieje jedna i zadowalająca definicja piękna. Niemniej jednak piękno, za względu na swoją niewyrażalną głębię, dalje nam możliwość szerokiego wachlarza opisu i analizy. Prezentacja panoramy różnorodnych jego teorii oraz analiza architektury ontologicznej  jego transcendentalium służyć ma jako podstawa do przeprowadzenia dalszej interpretacji teologicznej”.

O. Jan P. Strumiłowski OCist - dr teologii dogmatycznej, wykładowca Wyższego Seminarium Duchownego w Katowicach-Panewnikach. Przeor klasztoru Cysterskiego w Jędrzejowie. Zajmuje się teologią piękna, teologią trynitarną i chrystologią oraz teologiczną teorią poznania, zwłaszcza w aspekcie egzystencjalnym i estetycznym, a także jej relacjami z filozofią współczesną oraz naukami empirycznymi.