Współpracownicy prawdy. Teologia, apologia i duchowość narracji kaznodziejskich Josepha Ratzingera o kapłaństwie

W dobie kryzysu zaufania do wszelkich instytucji Kościoła, w tym do instytucji kapłaństwa, to książka bardzo potrzebna. Autor, podążając szlakiem narracji kaznodziejskiej Josepha Ratzingera, umożliwia nowe odczytanie sakramentu kapłaństwa służebnego i przybliża do jego misterium. Daje wgląd w jego złożoność, ale również paradoksalną prostotę – dopiero tak pojmowane kapłaństwo pozwala na sensowny dyskurs na jego temat i przeżywanie go jako szczególnego daru. Mamy zatem całościowy obraz sakramentalno-ontologicznej przemiany, która następuje w człowieku odpowiadającym na powołanie przez przyjęcie sacramentum ordinis. W bogatym dorobku Ratzingera zostały uchwycone powiązania kapłana z osobą Jezusa Chrystusa i Jego misją, dowartościowane zostało kapłaństwo jako posługa Słowa, a nie tylko misja uświęcania przez sakramenty. Autor pracy w wyodrębnionych narracjach o kapłaństwie pozwala znaleźć sposoby na kształtowanie duchowości kapłańskiej, a to już bezpośrednio wpływa na to, jaki jest i może być kapłan dzisiaj.

"W logice Starego Testamentu cały lud wybrany ma być ludem kapłańskim. W imieniu własnych rodzin ofiary składali przywódcy rodu – patriarchowie, którzy budowali specjalne ołtarze albo stawiali stele, by ofiarować Bogu zwierzęta bądź ofiary roślinne. Od czasów Mojżesza, który jako przywódca narodu i kapłan z rodu Lewiego (pokolenie wybrane przez Boga do służby kultycznej, Lb 3,10, 17,5, 18,7) złożył ofiarę przypieczętowującą przymierze z Bogiem, następuje rozwój kapłaństwa lewickiego, zwłaszcza w lokalnych sanktuariach (Pwt 33,8–11; Sdz 17,7–13, 18,19). Jednak za panowania króla Dawida kult stopniowo ogniskuje się wokół sanktuarium w Jerozolimie. Opieka nad nim spoczywa początkowo w rękach kapłana Abiatara z pokolenia Lewiego i jego rodziny, zostanie on jednak przez Salomona zastąpiony Sadokiem (1 Krl 2,26 i nn.). Potomkowie tego właśnie rodu sprawowali pieczę na kultem świątynnym do II wieku przed Chrystusem. Charakterystyczne dla okresu monarchii jest również to, że sam król składał ofiary (1 Sm 13,9; 2 Sm 6,13.17, 24,22–25) i błogosławił lud (2 Sm 1,18; 1 Krl 8,14)".

Tomasz Zamorski OP (ur. 1970 r.) – dominikanin, doktor nauk teologicznych, wykładowca homiletyki w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie, kaznodzieja związany z Dominikańskim Ośrodkiem Kaznodziejskim w Łodzi. Interesuje się teologią przepowiadania i komunikacją kaznodziejską, a zwłaszcza formami narracji w głoszeniu. Prowadzi warsztaty kaznodziejskie. Autor książek: „Salon piękności. Niezwykłe kobiety" w Biblii oraz „Smaki ziemi obiecanej".