W drodze, maj 2023: Kim jestem?

W najnowszym numerze miesięcznika „W drodze”: o sporze wokół Karola Wojtyły, o młodych ludziach, którzy myślą o zmianie płci, oraz o tym, jak przygotować dzieci do pierwszej spowiedzi.

Transseksualizm
Słowo „transseksualizm” jest jednym z tych, które wypowiedziane głośno, natychmiast wywołuje kontrowersje, a każda dyskusja na ten temat zawsze kończy się tak samo: jedni uważają, że to jakaś fanaberia, więc szkoda czasu na uczciwą, merytoryczną dyskusję, drudzy podążają w stronę niebezpiecznego „donikąd”, twierdząc, że zmiana płci jest osobistą decyzją każdego człowieka i innym nic do tego. Brakuje, jak zawsze przy tematach dotykających etyki i ludzkiego życia, spokojnego przyglądania się problemowi i próby zrozumienia tych, którzy cierpią. A w związku z ich cierpieniem od razu ciśnie się na usta pytanie: Czy zmiana płci jest lekarstwem na to cierpienie?

Odpowiedzi na to pytanie szukaliśmy na łamach „W drodze” już siedem lat temu („Ciało, w którym żyję”, 6/2016). Wydawać by się mogło, że przez te siedem lat niewiele się zmieniło, zwłaszcza jeśli chodzi o społeczną dyskusję. Ale alarm podnoszą psychologowie i seksuolodzy: ci pierwsi mówią, że w ostatnich latach w Wielkiej Brytanii i w Szwecji o kilkaset procent wzrosła liczba dzieci, które chcą się poddać terapii hormonalnej, a potem tranzycji. W Polsce nie przybrało to jeszcze takich rozmiarów, choć młodych ludzi, którzy mają problem ze swoją tożsamością płciową z dnia na dzień jest coraz więcej. Co się stało, jak im pomóc i jak wesprzeć ich rodziców, którzy mają prawo czuć się zagubieni, gdy nastoletnia córka prosi ich, by od dziś mówili do niej Krzysiu? O tym wszystkim opowiada Joanna Piekarska, terapeutka z Pracowni Dialogu w Warszawie, która prowadzi terapię młodzieży i grupy wsparcia dla rodziców. Przeczytajcie koniecznie naszą rozmowę zatytułowaną Przynoszę moje cierpienie. Dziecko w terapii, bo myślenie, że „mnie ten problem na szczęście nie dotyczy”, może się okazać bardzo mylące.

Zaledwie kilka tygodni temu znany polski seksuolog prof. Zbigniew Lew-Starowicz na łamach jednego z tygodników zaalarmował: „Czeka nas fala detranzycji!” – czyli, mówiąc najprościej, zabiegów pozwalających na powrót do pierwotnej płci. Decydują się na nie osoby, które wcześniej tę płeć zmieniły. Gdyby napisał to uchodzący za prawicowego czy konserwatywnego psycholog, wówczas pewnie lewa strona krzyknęłaby, że to propagandowe bzdury i zamach na ludzką wolność. Ale w ustach profesora Starowicza te słowa zabrzmiały naprawdę groźnie. Wypowiedział je nie bez powodu, o czym z perspektywy Wielkiej Brytanii pisze na łamach naszego miesięcznika Jolanta Brózda-Wiśniewska w artykule zatytułowanym Tam i z powrotem. Detranzycja.

Jak się do tego wszystkiego mają słowa z Księgi Rodzaju, że Bóg stworzył mężczyznę i niewiastę? Czy czegoś powinniśmy się doszukiwać między wierszami? I jakie podejście do problemu transseksualizmu ma Kościół? Ten temat podejmują Dominika Żukowska-Gardzińska i Bartosz Wieczorek w tekście zatytułowanym Stworzeni na obraz Boga. Zmiana płci i nauczanie Kościoła. Kończą go następującymi słowami: „Chodzi o to, aby przy zachowaniu świadomości fundamentów chrześcijańskiej tożsamości poprzez pozytywnie rozumianą krytykę weryfikować współczesne badania, nową wiedzę o biologii i naturze człowieka po to, aby wracać do nauczania Kościoła i poddawać je aktualizacji w sferze doktryny, a nie objawienia”.

Spór o konfesjonał
W ostatnich miesiącach głośno też było o spowiedzi dzieci, głównie za sprawą osób, które nie chodzą do Kościoła i nie korzystają z sakramentów. Formułowana teza brzmiała radyklanie: Należy zakazać spowiadania dzieci… i tu wylewało się morze argumentów, które miały dowieść, że zmuszanie małych dzieci do spowiedzi to nieopisana krzywda na ich psychice. Co o tym mówią rodzice? I co na ten temat myśli ksiądz, który od lat przygotowuje dzieci do pierwszej komunii świętej, a więc także do pierwszej spowiedzi. Polecam bardzo tekst psycholog Anny Dembińskiej, która uważa, że do spowiedzi, owszem, nie powinny przystępować dzieci niewierzące, czyli wychowujące się w domach, gdzie o Bogu i sprawach wiary się nie rozmawia, gdzie rodzice nie żyją życiem sakramentalnym, dla dzieci więc Bóg, kościół i sakramenty to czysta abstrakcja. A pierwsza komunia to impreza, z okazji której dostaje się wypasione prezenty. Niestety „niewierzące dzieci są do niej nadal masowo posyłane. Bo taki mamy obyczaj, tak po prostu »się robi«, bo komunia »musi być«”. Tak jak w grudniu jest choinka, wiosną zajączek, a w sylwestra fajerwerki, tak w trzeciej klasie jest pierwsza komunia” – pisze autorka w tekście zatytułowanym Komu szkodzi spowiedź? Poczucie winy.

O przygotowaniach do pierwszej komunii i do pierwszej spowiedzi oraz o tym, dlaczego powinni robić to rodzice, mówi dominikanin Przemysław Ciesielski OP w rozmowie zatytułowanej Spowiedź, czyli… wspinaczka. Jak przygotować dzieci do sakramentu pokuty.